Dzieci potrafią wyczuwać nasze nawet dobrze skrywane nastroje. Przekonałam się o tym nie raz. A dzisiaj dzień jak w trakcie ataku huraganu i one …
Są takie dni…
Są takie dni, kiedy wydaje się, że wszystkie siły sprzysięgły się, żeby Ci dokopać. Dzieje się coś nie po Twojej myśli, ważna sprawa rozstrzyga się nie tak jak miała, albo wyskakuje coś nowego – nowego, ale niefajnego. Do tego kubek się tłucze, kończy się ulubiona herbata, a dzieci dostają amoku i wścieku. Nienawidzę takich dni, uczucia rozdrażnienia, braku sił i chęci uśmiechu, ogólnego “mam dosyć”.
Dzisiaj był taki dzień. Drażniąca rozmowa telefoniczna, ważna dla nas sprawa, której perspektywa rozsupłania znowu się oddala, mała Ba walcząca od rana przy każdej sposobności (jakby włączył się Jej przycisk ON z napisem “bunt dwulatka”). Na deser wylana na mnie gorąca herbata wierzgającymi nóżkami Ba. Tak….
Nie wiem, co to jest, ale dzięki Bogu, że jest.
Wiele się mówi o wyczuwaniu przez dzieci, a nawet małe niemowlęta, atmosfery w domu, nastroju rodzica, tego czegoś, co krąży w powietrzu. Wiele razy przekonałam się, że to święta prawda. Nasze dziewczyny bezbłędnie wyczuwają moje nastroje. Błyskawicznie wiedzą, że coś jest nie tak, choć instynktownie staram się im oszczędzić widoku smutnej lub wkurzonej mamy (może to błąd?). Wyczuwają to jedno, ale co robią dalej…
Dzisiaj 1
Kiedy setny raz wyjmowałam Ba z rączek płyty z bajkami, które miała zamiar znowu powyjmować z opakowań i porozrzucać po całej podłodze, mała Mi spojrzała na mnie. Popatrzyła dosłownie przez ułamek sekundy i powiedziała:
Mamusiu, Ty sobie teraz usiądź i odpocznij, a ja się zajmę Ba.
Dzisiaj 2
Kiedy już udało się nam uziemić Ba, mała Mi zmęczona padła do łóżka, a Tomek pojechał jeszcze coś załatwić, Ja podeszła do mnie, przytuliła się (a nie jest dzieckiem lubiącym obściskiwanie) i powiedziała:
Mamo, wiesz, że Cię kocham najmocniej na świecie?
O Ja, jak dobrze , że to dzisiaj mówisz. Potrzebowałam tego, wiesz?
Właśnie wiem….
