Ludzie potrzebują od siebie odpocząć, uciec do swoich światów, aby potem zatęsknić, wrócić i je połączyć. Jednak w tym przypadku … jest zupełnie inaczej. Chorzy na “razem”.
Razem i na ludowo
Wcale bym się nie zdziwiła, gdyby kiedyś nasi znajomi, w ramach prezentu” z jajem”, wygrawerowali nam tabliczkę na drzwi Sz.P. Justyna i Tomasz Razem. Wiedzą oni bowiem, że jakby tego delikatnie nie ująć, mamy szmergla na punkcie “razem robienia”.
Znamy się z Tomkiem od czasów późnogówniarskich lub jak kto woli wczesnomłodzieńczych i od początku wszędzie szwendaliśmy się razem. Tomek rano odprowadzał mnie codziennie do szkoły (na 8.00!), a potem sam biegł do swojej na drugi koniec miasteczka (i też na 8.00). Jak zdążał – do dziś nie mam pojęcia. Po południami siedzieliśmy u mnie. Ja odrabiałam lekcje, a Tomek się nudził obok mnie. No chyba, że uczyłam się na rosyjski – wtedy miał ubaw. Do dziś dostaje napadu śmiechu na wspomnienie “wsjo w parjadkie”. Kiedy on się uczył, czy chociażby nagryzmolił dwa słowa w zeszycie – nie wiem. Choć podejrzewam, że po prostu nigdy tego nie robił.
Razem włóczyliśmy się po mieście, tańczyliśmy w zespole ludowym (poważnie :) ), dorabialiśmy na roznoszeniu rachunków za TV kablową, czy malowaniu salek w Młodzieżowym Domu Kultury. Jak nic zapadliśmy obydwoje na ciężką chorobę wywołaną wirusem “razem robulus”.
Umowa o współpracy i blog
W ramach poszerzania swoich horyzontów zwanego studiowaniem Tomek wylądował w Krakowie, a ja w Warszawie. Wytrzymaliśmy 3 lata. W tym czasie spółka Inter City odnotowywała swoje najlepsze lata prosperity, zaś nasze portfele straszyły bezgraniczną pustką. Po trzech latach wirus “razem robulus” uderzył ze zdwojona siłą. Poruszyliśmy niebo i ziemię, władzę Uniwersytetu Warszawskiego i Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie i nie pytajcie jak tego dokonaliśmy, ale doprowadziliśmy do tego, że UW i AGH podpisały umowę o współpracy i wymianie studentów. Kto był pierwszy (i nie wiem czy nie ostatnim) studentem, który z tej wymiany skorzystał i kończył studia na UW chodząc na zajęcia na AGH, chyba Wam pisać nie muszę.
To nasze blogowanie to też kolejny objaw chorobowy. Tomek rzekł:
– Oj weź, będziemy razem pisać, będzie fajnie.
Trochę się opierałam, ale organizm był już od tylu lat wirusem zainfekowany, że w końcu “razem robulus” wygrał. No i kosi teraz swoje żniwo.
Zarażamy z premedytacją
Razem postaraliśmy się o nasze trzy panny i teraz świadomie, z premedytacją i przemyślaną strategią infekujemy i je “razem robulusem”. A wiecie, łatwo nie jest, konkurencja o ich czas i towarzystwo duża. Dlatego żeby je przekonać, że spędzanie wolnego czasu ze swoimi rodzicielami może być fajne, sięgamy po wszelkie formy nakłaniania, przekonywania, a nawet przekupstwa. Wabimy, nęcimy, zachęcamy.
– Nie siedź już przed tym laptopem, lepiej choć zrobimy razem muffiny.
– A czekoladowe?
– No ba, pewnie, że czekoladowe.
I panna już złapana.
– Zostaw ten tablet, może dzisiaj na kolacje gofry byśmy zjedli?
– A jest jeszcze dżem mirabelkowy?
– Jak nie ma to tata przyniesie z piwnicy albo zjemy z borówkowym. To co, ja ciasto, a Ty śmietana?
Takie oto haczyki zastawiamy na nasze dziewczyny. A jeśli do tego dorzucimy jeszcze partyjkę planszówki, układanie puzzli, czy wspólny seansik filmowy – stan chorobowy “razem robienie” gwarantowany.
A tak na koniec muszę Wam zdradzić, że ten cały wpis był tylko pretekstem, którego potrzebowaliśmy, żeby pokazać kilka zdjęć z naszego ostatniego “razemrobienia” i “razemjedzenia” gofrów :)
Dziękuję za uwagę.
Smacznego.
Ale przyznać musicie, że te moje sentymentalne wspominki całkiem zgrabnie wkomponowały się przed walentynkowo?
